Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου - Ars Poetica

Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες
όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι
αγώνας, όχι μια μουσική που λύνεται,
μα πάθος για την μέσα έκφραση μιας ασυναρτησίας,
μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα
αν δεν τα παίξουμε όλα για όλα. 

                                           Κι' όμως

πώς ξανεμίζονται οι λιγοστοί μου στίχοι

όταν οι άλλοι, αδιάφοροι, με σιγουριά

ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδι

να πεθάνουν.  
                        Μα εγώ όλη τη νύχτα ψάχνω

ψηφίδες, συνταιριάζοντας τ' αχρείαστα

με τα μεγάλα αισθήματα. Και νάναι διαλεγμένες

κι' αδιάφθορες μες στον μονόλογο τον καθημερινό

κι' ας είναι οι πιο φθαρμένες. Να φεγγρίζουν
μες στο πυκνό σκοτάδι τους, σαν τ’ αχαμνά ζωΰφια,
τυχαίες, σκοτωμένες απ’ το νόημα,
με αίσθημα ποτισμένες.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960).