Αδιέξοδα*

Ξυπνώ και βλέπω μπροστά μου ένα τείχος. Το τείχος αυτό με περιβάλλει κάθε στιγμή. Ίσως να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένα δημιούργημα της φαντασίας μου. Κι όμως, να 'το πάλι μπροστά μου, να παίρνει τη μορφή μεσαιωνικού κάστρου και μέσα του να με φυλακίζει. Κόβει τα φτερά του έρωτα, κόβει τα φτερά των ονείρων και με προσγειώνει στην πεζή καθημερινότητα. Τότε αντιλαμβάνομαι πόσο μόνος είμαι σ’ αυτόν τον πλανήτη των έξι δισεκατομμυρίων ψυχών, σ’ αυτόν τον πλανήτη με τις ατέλειωτες μνήμες και τους απαισιόδοξους στίχους των ποιητών:

«Χωρίς περίσκεψι, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ

  μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.»1

Ψάχνω τους τρόπους και τις λύσεις. Αναζητώ την προσωπογραφία μου:

«Ποιος αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω

  με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό;»2

Αναζητώ την προσωπογραφία μου. Καθρέφτης είναι τα μάτια των άλλων. Κάθε ψηφίδα απαντά σε ένα ερωτηματικό. Όμως το ψηφιδωτό δεν τελειώνει, επειδή το σχέδιο δεν είναι προκαθορισμένο. Αλλάζει ανάλογα με τις διαθέσεις των άλλων. Εκείνοι είναι που με διαμορφώνουν. Έτσι η προσπάθεια γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Απρόβλεπτα εμπόδια κλείνουν κάθε στιγμή τον δρόμο. Και φτάνω να βρίσκομαι απομονωμένος, όχι μόνο από τους άλλους, μα και από τον εαυτό μου:

«Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
  και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει»3

Κάθε προσπάθεια για κάτι καλύτερο οδηγείται στην αποτυχία. Και ακολουθούν μέρες πιο σκοτεινές. Ποτέ δεν θα πάψω να προσπαθώ. Όπως ο Δαίδαλος, αργά και μεθοδικά θα φτιάξω τα δικά μου φτερά, για να πετάξω πάνω από τα τείχη, πάνω από τον λαβύρινθο, στην ελευθερία:

«[…] και αν έπεσεν
  ο πτερωθείς κ’ επνίγη 
  θαλασσωμένος·  
  Αφ’ υψηλά όμως έπεσε,
  και απέθανεν ελεύθερος.»4

[*Πρώτη δημοσίευση: Διονύσης Στεργιούλας, Οι μαθητευόμενοι της οδύνης, εκδ. Οδός Πανός, Αθήνα 1995, σσ.87-88.]

1. Κ. Π. Καβάφης, «Τείχη».
2. Δ. Σαββόπουλος, «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη».
3. Νίκος Καββαδίας,  «Mal du départ».
4. Ανδρέας Κάλβος, «Εις Σάμον».