Δεν είπαν λέξη (Κωνσταντινούπολη 1366 μ.Χ.)

Η αγάπη του λαού στο πρόσωπό τους
ήταν πρωτοφανής· οι τρεις σοφοί

ήξεραν να μιλούν όπως κανείς.

Ο πρώτος, ο ιεροκήρυκας, κατακεραύνωνε

από την εκκλησία κάθε Κυριακή

όσους απομακρύνονταν από την ηθική.

Ο δεύτερος μιλούσε για την άτεγκτη εξουσία

κι έδινε συμβουλές για των ψυχών τη σωτηρία.

Ο τρίτος, του Χριστού ο υμνωδός,

με αυστηρότητα έκρινε στην αγορά

τις πράξεις άλλων υμνωδών (φίλων κι εχθρών).

Ο άρχοντας Νικάνωρ, σύμβουλος του βασιλιά,

που την ακεραιότητά τους είχε πληροφορηθεί

τους παρακάλεσε να έρθουν στην αυλή του

(να ζήσουν στο εξής υπό την εύνοιά του)

και η φήμη τους να φτάσει ως τα πέρατα της γης.

Άμεσα ανταποκρίθηκαν κι οι τρεις.

Μα όταν αποκαλύφθηκαν του άρχοντα οι ραδιουργίες

και έγινε παντού γνωστό (χωρίς αμφιβολίες)

πως ο Νικάνωρ μυστικά διέταζε

να αυξάνονται παράνομα οι φόροι

να φυλακίζονται όσοι δεν είχαν να πληρώσουν

και να εκτελούνται οι αντιφρονούντες,

όταν ακόμη έγινε γνωστό

ότι στο πιο σκοτεινό δωμάτιο της έπαυλής του

έκρυβε ένα περίτεχνο άγαλμα του Ιανού

που λάτρευε κρυφά, με ιερουργίες των Ρωμαίων

ξεχασμένες – παρότι δήλωνε σε όλα χριστιανός –

οι τρεις σοφοί δεν μίλησαν, δεν είπαν λέξη

τίποτα δεν ακούστηκε από τα χείλη τους.