Ανθούλα Σταθοπούλου: Η μπαλάντα των φθισικών

 

Της ζωής απόκληροι κ' απελπισμένοι,

με μια αγωνία προσμένουν θλιβερή

το θάνατο στον πόνο τους δοσμένοι.

Το βλέμμα τους νοσταλγικό ιστορεί

πως κάποτες υπήρξανε καιροί

που γι' αυτούς η χαρά δεν ήταν ξένη.

Όμως μια μοίρα πρόσταξε σκληρή

στους ζωντανούς να ζούνε πεθαμένοι.

Από τον ίδιο πόνο αδελφωμένοι

δυο-δυο τους βλέπεις να τραβούν ωχροί,

την ώρα που μια θλίψη μάς βαραίνει,

την ώρα που το μούχρωμα βαρύ

πέφτει για να τυλίξει μια ανθηρή

νιότη, που το σκουλήκι τη μαραίνει,

αφού μια μοίρα πρόσταξε σκληρή

στους ζωντανούς να ζούνε πεθαμένοι.

 

Πεθαίνουνε μιαν άνοιξη ανθισμένη

ή φθινοπώρου μέρα βροχερή,

όταν η γη ριγεί κιτρινιασμένη,

όταν τα φύλλα πέφτουν απ' τη δρυ,

και το χαμόγελό τους μαρτυρεί

ότι μαζί κι' ο πόνος τους πεθαίνει,

αφού μια μοίρα πρόσταξε σκληρή

μες στη ζωή να ζούνε πεθαμένοι.

 

Μ' αν η ζωή τους είναι έτσι πικρή,

απ' τους θεούς αυτοί είνε οι διαλεγμένοι.

Γι' αυτό κανείς δεν πρέπει ν' απορεί

στους ζωντανούς πώς ζούνε πεθαμένοι. 

[Από τη φωτογραφική ανατύπωση της ποιητικής συλλογής  

Νύχτες αγρύπνιας, Οδός Πανός, Αθήνα, 2019, σ. 60-61. 

Πλήρης τίτλος ποιήματος: «Η μπαλάντα των φθισικών 

(που ζούνε στα σανατόρια)».]